Drodzy Przyjaciele, pokój Wam wszystkim z Jerozolimy!
Sprawując Najświętszą Eucharystię przed tym miastem Bożym, we wspólnocie jednego Chleba i jednego Kielicha, zadajemy sobie pytanie, jak możemy wzmocnić naszą modlitwę i dzielić się nią, aby być Kościołem (zgromadzeniem), który wstawia się tak jak na początku „jednym sercem i jednym duchem ”(Dz 4,32), troszcząc się o siebie i o całą ludzkość. Z powodu światowej pandemii czas, w którym żyjemy, to niepewność i strach. Jest wielu ludzi, którzy mają nadzieję, że jeszcze będzie jak dawniej. Niektórzy zachowują się nieodpowiedzialnie, jakby nic się nie stało i wszystko było wymysłem. Jest wielu spekulantów tej chaotycznej sytuacji, którzy kontynuują swoją ideologię, aby wzmocnić swoje interesy. Inni natomiast żyją „lękiem lęku” i izolują się w zimnej samotności pozbawionej uczuć i konstruktywnych spotkań.Gdybyśmy mieli użyć obrazu odzwierciedlającego tą sytuację, to wydaje się, że widzimy tłum ludzi samotnych, podzielonych i smutnych, rzeczywistość, która oddala się od pragnienia Boga, aby widzieć nas radosnymi, zjednoczonymi między sobą i we wspólnocie z Nim. Nie uważamy się za zarozumiałych, ale raczej jesteśmy pewni, że z tego Świętego Miejsca, jedynego na świecie, jesteśmy wezwani, aby przyjąć i „rozlać” jak mistyczny dobroczynny deszcz Jego Krew na cały świat, na każde miasto, na każdy dom, na każdego człowieka, abyśmy mogli znaleźć się w duchowej komunii i razem wznosić jedno dziękczynienie Panu, prosząc Go o pomoc i zbawienie.Sami, nic nie możemy zrobić! Zachęcamy wszystkich, aby znaleźli sposób, aby żyć taką modlitwą, aby być małą oazą, w której Pan jest wzywany, poszukiwany, kochany, przyjmowany z ufnością i dyspozycyjnością. Czyńmy to w naszej małej ale jakże ważnej rzeczywistości, w której się znajdujemy: w tym samym zachodzie słońca, w tej samej modlitwie, w łamaniu chleba, w tej samej walce, w tej samej nadziei ... odnajdujmy się razem w przekonaniu, że sam Pan i Maryja Wniebowzięta są z nami. Amen.
