Pokój wam wszystkim z Ogrodu umiłowanego przez Pana!
W tych dniach Pan wielokrotnie zapraszał nas do nawrócenia i upodobnienia się do dzieci, aby móc wejść do królestwa niebieskiego (Mt 18, 3-6). Różne obchody liturgiczne tego ostatniego tygodnia również nawiązują do piękna, a może i do tajemnicy drogi małości (św. Teresa od Dzieciątka Jezus, święci Aniołowie Stróżowie i św. Franciszek z Asyżu). Wszystko mówi o Ewangelii, a Ewangelia mówi wszystko.Mały przykład: ciekawe i uderzające jest to, jak św. Franciszek odkrywa Boga w trędowatych, w człowieczeństwie, w cierpiącym, oszpeconym człowieku. Sam opowiada o tym w swoim Testamencie: "Wydawało mi się, że widok trędowatych jest dla mnie zbyt gorzki, ale sam Pan wprowadził mnie między nich i okazałem im miłosierdzie. I kiedy odchodziłem od nich, to, co wydawało mi się gorzkie, zmieniło mi się w słodycz duszy i ciała; i potem, nie czekając długo, porzuciłem świat”.
Jest wiele epizodów i przykładów, w których św. Franciszek żyje miłością bliźniego w sposób konkretny, aż do zapomnienia o sobie, i właśnie tam odnajduje Boga w człowieku. Franciszek ma dar łączenia tego, co ludzkie i tego, co boskie w życiu człowieka: historii, rzeczywistości. Biedaczyna z Asyżu kocha całe stworzenie... i znajduje w nim Boga. W tym tkwi być może jego piękno i aktualność. Paradoksalnie jest to wielka prowokacja dla nas wszystkich franciszkanów.Jeśli jednak potrafimy dostrzec tę jaśniejącą tajemnicę św. Franciszka, która odnajduje Boga w człowieku, o ileż większa jest miłość Pana, który TUTAJ, w tym Ogrodzie, pozwala się odnaleźć (J 18,4-12)? Cała Ewangelia jest jak "list miłosny" od Najwyższego Ojca Niebieskiego, który przez swojego Syna opowiada nam pieśń i poezję Boga, który szuka człowieka, stając się przystępnym i ludzkim!
Kontemplujmy, dziękujmy, oddawajmy wszelką chwałę naszą ubogą modlitwą i prośmy Pana, abyśmy tam, gdzie jesteśmy i z kim jesteśmy, byli Jego narzędziami pośród ludzkości potrzebującej Boga.
