Z Ogrodu Pańskiego, pokój Wam!
W tych dniach liturgia słowa opowiada nam historię zbawienia i spotkania ludu Izraela z Bogiem, który objawił się z mocą, uwalniając go z niewoli. Nie trzeba przypominać, że faraonowie zmieniają imiona, ale nie wady, i tak samo niewolnictwo ma różne okoliczności i oblicza, ale owoce są zawsze te same: twarz zmuszona do patrzenia w kierunku ziemi zamiast w kierunku Nieba, celu każdej duszy! Bóg objawia się na Synaju poprzez chmury, błyskawice, grzmoty i głośny dźwięk trąb. Cała góra drżała, jeszcze bardziej ludzie, a dym unosił się jak z rozpalonego pieca, to słynna „teofania”! (Wj 19, 16-19) Scena wydaje się apokaliptyczna, ale w tej teofanicznej sytuacji tekst stwierdza z pewnym spokojem: „Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu wśród gromów” (Wj 19, 19).
Spontanicznie rodzi się refleksja, czy potężny i majestatyczny Bóg Synaju jest tym samym Bogiem, do którego woła i modli się Jezus TUTAJ w Getsemani? Istnieje wyraźna dysproporcja: w Pierwszym Przymierzu objawia się Bóg w sile i wzburzeniu natury do tego stopnia, że stworzenie wydaje się "uginać" przed boskim objawieniem, podczas gdy w Getsemani wszystko jest ciche, ukryte i słabe, a jednak dochodzimy do aktu odkupienia, nowego i wiecznego Przymierza, TUTAJ naprawdę dokonuje się prawdziwe wyzwolenie z tego, co czyni nas niewolnikami na wieczność. Baranek złożony w ofierze gasi płonące strzały, które śmiertelnie dotknęły ludzkość, i bierze na siebie grzech świata! Tylko Bóg może tego dokonać, tylko Syn Boży! Możemy powiedzieć, że nasze odkupienie przechodzi przez maleńkie "ucho igielne": jest to „Tak” Boga-Człowieka, który przywraca ludzkość Bogu! Jest On Dobrym Pasterzem, który przychodzi, aby odzyskać zagubioną ludzkość. Jest to ogromne i ukryte "Tak", które zbawia świat! Jest to "Tak" Boga, które przypomina "Tak" Najświętszej Maryi Panny, świętego Józefa Sprawiedliwego, a my wyobrażamy sobie nieskończone gwiaździste niebo, na którym każda gwiazda reprezentuje "tak" wypowiedziane i przeżywane przez zastępy Świętych i każdego człowieka dobrej woli. Proste „tak”, które pozwala Ojcu działać i przynosić miłość i zbawienie, nasza zgoda. To jest moc „tak”, „nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie” (Łk 22,42).
Z radością i nadzieją uczestniczymy w planie miłości Ojca, którego przykładem zawsze pozostaje Pan Jezus. Obyśmy i my byli barankami w Baranku Ofiarnym, na Jego obraz i podobieństwo, nie ustawajmy w błaganiu o miłosierdzie i Pokój dla tego niespokojnego świata. Trwajmy w modlitwie przy Panu z wielką wytrwałością, to On nas o to prosi, dziś bardziej niż kiedykolwiek.
Niech Was Pan błogosławi
Z Getsemani
