Pokój Wam wszystkim z Ogrodu Pana!
Wchodzimy w tajemnicę Wcielenia, Pan przychodzi, aby nas zbawić, czyniąc się maleńkim! Bierze maluczkich za rękę i prowadzi ich do Domu Ojca! Co za wielka nadzieja! Czy to my wchodzimy, czy to Bóg wchodzi w naszą historię i pragnie "zamieszkać" z nami i w nas? Oto przychodzi Emmanuel, Bóg z nami!
Porusza mnie i podzielę się z Wami fragmentem o wielkim znaczeniu chrystologicznym, który może wydawać się jedynie paschalny… W Liście do Hebrajczyków czytamy: Chrystus „zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony Przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie” (Hbr 9,11-12).
Mówi się o Chrystusie, Najwyższym Kapłanie, który raz na zawsze wszedł do największego i najdoskonalszego Przybytku "nie ręką - to jest nie na tym świecie -uczyniony ". Oczywiste jest porównanie do Świątyni, do Miejsca Najświętszego, do rytuału i roli, jaką pełnił Najwyższy Kapłan w wielkim dniu "przebłagania". Zastanawiam się, co może oznaczać ów Przybytek, który nie jest z tego stworzenia. Nieco wcześniej, w tym samym liście, podkreśla nadprzyrodzoność Sanktuarium i prawdziwego Przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek! (Hbr 8,2). Ten nowy Przybytek o niebiańskim i nadprzyrodzonym charakterze jest fascynujący! Prowadzi nas do dostrzeżenia niezmierzonego piękna i wielkości tajemnicy, która dokonała się i nadal dokonuje we Wcieleniu i Odkupieniu. To właśnie poprzez tę Tajemnicę Bóg postanowił w ludzki sposób uczynić nas uczestnikami swojego planu zbawienia. To przez Jezusa Chrystusa, Wiecznego i Najwyższego Kapłana, jesteśmy doprowadzeni i zanurzeni w niebiańskim Sanktuarium, gdzie urzeczywistnia się bliskość i "kontakt" między Bogiem a nami, w liturgii życia. Jego Przybytkiem jesteśmy my! (Hbr 3,6). To On, długo oczekiwany Król Pokoju, który bierze nas za rękę, jest Królem, którego naprawdę potrzebujemy! (Hbr 7,26). On jest Barankiem Paschalnym bez skazy (Ap 5,6), który przychodzi, aby otworzyć księgę Słowa Ojca i zdjąć jej pieczęcie (por. Ap 5,6-9). "Przyjdź Panie Jezu!" wołamy cicho w naszej modlitwie!
W tym okresie Adwentu kontemplujemy tego samego łagodnego Baranka w Małym Dzieciątku z Betlejem. Nieskończone i jaśniejące Niebo wieczności pragnie uczynić nas uczestnikami swojej miłości w maleńkości Dzieciątka, jesteśmy wezwani do zmiany naszej perspektywy, z konfliktów zagmatwanych i mrocznych czasów na Światło pełne nadziei, które rozświetla ciemności świata i naszych serc. To sam Bóg poprzez proroka zaprasza nas, abyśmy ponownie zwrócili nasze spojrzenie na Bożą Obietnicę, Jego kompromis: " A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności" (Mi 5,1).
Niech Książę Pokoju narodzi się w naszych sercach i w sercach wielu ludzi, którzy są w drodze, bez domu, bez nadziei, On, który jest Drogą, Światłem i Kotwicą zbawienia. Niestrudzenie módlmy się do Wielkiego Króla wraz z Maryją, Najświętszą Królową Pokoju, o zbawienie całego świata.
Błogosławionego Adwentu
