Jakiś czas temu włoskie media informowały o zdarzeniu, które wywołał poruszenie iemocje wśród wielu ludzi. Był mowa o noworodku, który został porzucony, owinięty wplastikową torbę i wrzucony do kosza na śmieci. Osoba, która usłyszała jego kwilenie,podniosła go i natychmiast zabrała do najbliższego szpitala. Lekarze pogotowia ratunkowegowielokrotnie próbowali go reanimować w różnorodny sposób. Niestety, wszystko byłodaremne. Nowo narodzone dziecko nie dawało żadnych oznak życia, było sine i bezwładne,było martwe.Pielęgniarka, być może owładnięta desperacją i instynktem macierzyńskim, w cichymszlochu, wzięła je w ramiona i mocno przytuliła do piersi. Nastąpiło coś nieoczekiwanego:dziecko zadrżało, poruszyło się ... Zaczęło płakać! Cud! Powróciło do życia!To wydarzenie, cud życia, wciąż mnie porusza, a my, którzy mieszkamy TU wGetsemani, kierujemy myśli ku Jezusowi i jego prośbie, która wciąż odbija się echem w tymogrodzie. W rzeczywistości, Pan Jezus, TUTAJ wyraźnie stwierdza, że jest przy Ojcu,TUTAJ pokazuje się cierpiącym i potrzebującym, TUTAJ, wchodzi w walkę, poci się krwią(Łk 22, 39-44). Być może ty też, tak jak ja, wyobrażasz sobie, że to On, TUTAJ, potrzebujemiłości, że jest zmarznięty i pragnie być przytulony…. Prawda? Tak może być ... bezwątpienia.Proponuję także spojrzeć z perspektywy teologicznej: wydaje mi się, że Bóg Ojciec w swoimplanie zbawienia, od Tajemnicy Wcielenia do Tajemnicy Męki i Zmartwychwstania, do którejświętowania się przygotowujemy, a teraz w liturgii i w naszej osobistej historii, wciążnieustannie przytula z ogromną miłością każdego człowieka, aby przywrócić mu życie.W tym miesiącu rozważajmy tą wielką tajemnicę. Błogosławionych Świąt Wielkanocnych.
